30 Dec 2008
24 Dec 2008
23 Dec 2008
အခ်စ္စစ္ရဲ႕႐ုပ္ပံုလႊာ
အခ်စ္စစ္ရဲ႕႐ုပ္ပံုလႊာ
ေ႐ွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းက အ႐ွည္ၾကီး
တင္းတင္းဆုတ္ထားတဲ့ လက္ကို
ျဖဳတ္မခ်ခဲ့နဲ႔...
တစ္ေန႔က
မဆံုတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့
ေက်ာင္းေနဖက္
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔
ညစာစားျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္
(၃)ႏွစ္ ႐ွိျပီျဖစ္တဲ့
သူ႔အမ်ဳိးသားကိုပါ
ေခၚလာခဲ့တယ္။
ပထမဆံုးအၾကိမ္ဆံုတဲ့
သူ႔အမ်ဳိးသားကို ကြ်န္မ
အကဲခတ္လိုက္မိတယ္။
အရပ္မျမင့္၊
႐ုပ္မေခ်ာတဲ့အျပင္
ဝတ္စားပံုကလည္း ေခတ္နဲ႔
တေျပးမညီခဲ့ဘူး။
စကားလက္ဆံုက်ရင္ စကားထဲက
သူ႔အမ်ဳိးသားဟာ
ဘဏ္တစ္ခုရဲ႕
သာမန္တာဝန္ထမ္း
တစ္ဦးဆိုတာ သိရျပန္တယ္။
မွတ္မိပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းေနတုန္းက
ကြ်န္မတို႔ေမဂ်ာဟာ
အေခ်ာအလွေပါတဲ့
ေမဂ်ာအျဖင့္
နာမည္ၾကီးခဲ့တယ္။
ဒုတိယႏွစ္ကစျပီး
အတန္းတစ္ခ်ိန္နားတိုင္း
အတန္းထက္ဝက္ေက်ာ္
မိန္းကေလးေတြက
မိတ္ကပ္ေတြထုတ္၊
မွန္ေတြထုတ္ျပီး
ႏူတ္ခမ္းနီ
ပါးနီဖို႔တတ္ၾကတယ္။
အဲဒီတုန္းက
ေခတ္စားတဲ့
အဝတ္အစား၊
ေဘာင္းဘီ၊ ဖိနပ္ေတြက
ကြ်န္မတို႔ေမဂ်ာမွာ
ေလ်ာ့ခဲ့တယ္ဆိုတာ
မ႐ွိခဲ့ဖူးဘူး။
ကြ်န္မရဲ႕ ဒီသူငယ္ခ်င္းက
အရပ္(၁၆၆)
စီတီမီတာရွိတဲ့အျပင္
ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း
သူ႔ေနရာနဲ႔သူ
ျပည့္စံုလွပေနသူ ျဖစ္တယ္။
ႏွာတံစင္းစင္းနဲ႔
မ်က္ႏွာေပါက္ကလည္း
ေျပာစရာမ႐ွိဘူး။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း
နာမည္ေက်ာ္ ေမာ္ဒယ္စတိုင္လ္
အျပည့္နဲ႔မို႔
ေက်ာင္းဝင္းထဲ
သူဝင္လာျပီဆိုရင္
ဘာသားေခ်ာေတြက
တစ္ဝုန္းဝုန္းပဲ။
အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာဆိုရင္လည္း
အေပါက္ေစာင့္ ႏွစ္ဦးထက္
ပိုထားရတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူက
ျဖစ္သလိုေနတတ္တဲ့
မိန္းကေလးမဟုတ္မွန္း
ကြ်န္မတို႔သိတယ္။
အစာစားရင္လည္း ထမင္းနဲ႔
ေကာ္ဖီလဲြရင္
တစ္ျခားသူဘာမွ
မစားဘူး။
ကိုယ္စရိတ္ကိုယ္႐ွင္း
ဆိုတာမ်ဳိးပဲ
သူက်င့္သံုးတယ္။
တတိယႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ
မျပတ္ဝင္လာတတ္တဲ့
သူ႔ဖုန္းေတြ၊
ပံုစံမတူတဲ့ကား၊
ဒါရိုက္ဘာေတြ
သူေျပာင္းစီးတတ္တာ ျမင္ေနက်
ကြ်န္မတို႔အတြက္
႐ိုးေနခဲ့တယ္။
မတူတဲ့ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔
သူတဲြေပမယ့္ ရည္းစား လံုးဝ
သူမထားခဲ့ဘူး။
ေရြးစရာလူေတြမ်ားလို႔
အခက္ေတြ႔ေနတာလား?
အခ်စ္စစ္ကို
မေတြ႔ခဲ့လို႔လား?
လို႔ တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မ
မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ
သူကိုေမးခဲ့တယ္။
"ခံစားမႈဆိုတာ
ၾကာ႐ွည္တဲ့အရာလို႔ ထင္လား?"
သူ႔အေမးကို
ကြ်န္မေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"ဒါဆိုရင္
ၾကာ႐ွည္တဲ့အရာေတြက
တည္ျငိမ္ရမွာေပါ့ ဟုတ္လား?"
သူ႔စကားကို
ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္း
ျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။
"ကားေကာင္းေတြကို
ကြ်န္မအမ်ားၾကီး
စီးခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္
ဒါရိုက္ဘာေတြက
ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲ ကားကို
ဂ႐ုတစိုက္မေမာင္းခဲ့ဘူး။
စီးရတဲ့လူကို
စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေစတယ္။
အစားေကာင္းေတြ
ကြ်န္မအမ်ားၾကီး စားဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္လူေတြက
သူတို႔အစာကို
ခ်န္ခ်န္ခဲ့တတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္
အစားေကာင္းရဲ႕ အရသာကို
ကြ်န္မ မခံစားခဲ့ရဘူး။
အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းေတြကို
ကြ်န္မျမင္ဖူးတယ္။
တကယ္လို႔
လစဥ္ပံုမွန္ဝင္ေငြ
ရွိမယ္ဆိုရင္
ဒီလိုအိမ္ေကာင္းမ်ဳိးနဲ႔
မေဝးဘူးဆိုတာကို
ကြ်န္မနားလည္လိုက္တယ္။
သိပ္ေခ်ာ
သိပ္ခန္႔တဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြ
ကြ်န္မအမ်ားၾကီး
ၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္
ေနာင္၁ဝႏွစ္မွာ
သူတို႔
ဒီလိုမေခ်ာႏိုင္ေတာ့သလို
ကြ်န္မလည္း
အခုလိုလွပႏိုင္မွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္
အျပင္ပန္းၾကည့္ျပီး
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ႏွစ္သက္တာမ်ဳိး
ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မလား?"
ေျပာစရာစကားမ႐ွိေအာင္
ကြ်န္မဆြံအသြားခဲ့တယ္။
"ဒါေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္
အေဆာင္အေယာင္ေတြၾကားမွာ
မေျပာင္းမလဲဘဲ
႐ွိႏိုင္တာေတြက တကယ့္
ရင္ထဲကေနလာတဲ့
ဂ႐ုစိုက္မႈ၊
ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေတြပဲျဖစ္တယ္။
တည္ျမဲတဲ့
ပုခံုးတစ္စံုလိုေပါ့။
ျငိမ္ျငိမ္ေလး
ကိုယ့္ေဘးမွာပဲရွိေနျပီး
ကိုယ္နာက်င္တဲ့အခါ၊
ထိခိုက္ခံစားရတဲ့အခါ
ကိုယ္ေ႐ွ႕မွာ မားမားမတ္မတ္
ရပ္တည္ျပီး
ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ဖက္ကေန
ၾကံ့ခိုင္တဲ့ဖက္ကို
တဲြေခၚေပးတတ္တယ္"
အဲဒီစကားကို ခုထက္ထိ
ကြ်န္မမွတ္မိေနခဲ့တယ္။
ခဲြခြါျပီး ၇ႏွစ္ရဲ႕ ဒီေန႔မွာ
သူ႔ေဘးက
သူနဲ႔လံုးဝ
မလိုက္ဖက္တဲ့၊ မခ်မ္းသာတဲ့၊
လူေတြ ထင္မွတ္မထားတဲ့
အမ်ဳိးသားတစ္ဦးက
သူ႔ဖူးစာ႐ွင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ညစာစားေနတဲ့အခိုက္ သိခ်င္တဲ့
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက
ကြ်န္မရင္ထဲ
စုျပံဳတိုးဝင္လို႔လာတယ္။
ညစာအျပီးမွာ သူ႔အမ်ဳိးသားက
သူ႔လက္ကိုကိုင္ဆဲြျပီး
တဲြေခၚလိုက္တယ္။
ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔
လံုးဝ
တဲြလက္
မျဖဳတ္ခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။
ကြ်န္မရင္ထဲက
ေမးခြန္းေတြကို
သူျမင္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕....
ကြ်န္မနား နား
တိုးတိုးေလးကပ္ျပီး
"ကြ်န္မတို႔ ခ်စ္သူ
စျဖစ္တဲ့ေန႔ကေန အခုခ်ိန္ထိ
သူက
အဲလိုပံုစံပဲ" လို႔
႐ွက္ျပံဳးေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။
ဒါကပဲ ကြ်န္မသိခ်င္တဲ့
အေျဖျဖစ္မယ္လို႔
ကြ်န္မထင္တယ္။
မေျပာင္းလဲတဲ့၊
ခိုင္ျမဲတဲ့၊
ဒီလိုဂ႐ုစိုက္
ၾကင္နာျခင္းေတြနဲ႔
ေႏြးေထြးေနတဲ့ လက္တစ္စံုက
သက္ဆံုးထိတိုင္
တဲြလက္မျဖဳတ္တမ္း
တဲြသြားမယ္ဆိုတာကို
ကြ်န္မယံုၾကည္ေနမိတယ္။
တစ္ေယာက္လက္ကို
တစ္ေယာက္တဲြျပီး ထြက္သြားတဲ့
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ရုပ္ပံုကို ၾကည့္ျပီး
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ
ဒါပဲျဖစ္ရမယ္လို႔
ကြ်န္မခံစားလုိက္မိတယ္။
Love
ဘာသာျပန္ခံစားသည္။
ေ႐ွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းက အ႐ွည္ၾကီး
တင္းတင္းဆုတ္ထားတဲ့ လက္ကို
ျဖဳတ္မခ်ခဲ့နဲ႔...
တစ္ေန႔က
မဆံုတာၾကာျပီျဖစ္တဲ့
ေက်ာင္းေနဖက္
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔
ညစာစားျဖစ္တယ္။ အိမ္ေထာင္သက္
(၃)ႏွစ္ ႐ွိျပီျဖစ္တဲ့
သူ႔အမ်ဳိးသားကိုပါ
ေခၚလာခဲ့တယ္။
ပထမဆံုးအၾကိမ္ဆံုတဲ့
သူ႔အမ်ဳိးသားကို ကြ်န္မ
အကဲခတ္လိုက္မိတယ္။
အရပ္မျမင့္၊
႐ုပ္မေခ်ာတဲ့အျပင္
ဝတ္စားပံုကလည္း ေခတ္နဲ႔
တေျပးမညီခဲ့ဘူး။
စကားလက္ဆံုက်ရင္ စကားထဲက
သူ႔အမ်ဳိးသားဟာ
ဘဏ္တစ္ခုရဲ႕
သာမန္တာဝန္ထမ္း
တစ္ဦးဆိုတာ သိရျပန္တယ္။
မွတ္မိပါေသးတယ္။
ေက်ာင္းေနတုန္းက
ကြ်န္မတို႔ေမဂ်ာဟာ
အေခ်ာအလွေပါတဲ့
ေမဂ်ာအျဖင့္
နာမည္ၾကီးခဲ့တယ္။
ဒုတိယႏွစ္ကစျပီး
အတန္းတစ္ခ်ိန္နားတိုင္း
အတန္းထက္ဝက္ေက်ာ္
မိန္းကေလးေတြက
မိတ္ကပ္ေတြထုတ္၊
မွန္ေတြထုတ္ျပီး
ႏူတ္ခမ္းနီ
ပါးနီဖို႔တတ္ၾကတယ္။
အဲဒီတုန္းက
ေခတ္စားတဲ့
အဝတ္အစား၊
ေဘာင္းဘီ၊ ဖိနပ္ေတြက
ကြ်န္မတို႔ေမဂ်ာမွာ
ေလ်ာ့ခဲ့တယ္ဆိုတာ
မ႐ွိခဲ့ဖူးဘူး။
ကြ်န္မရဲ႕ ဒီသူငယ္ခ်င္းက
အရပ္(၁၆၆)
စီတီမီတာရွိတဲ့အျပင္
ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း
သူ႔ေနရာနဲ႔သူ
ျပည့္စံုလွပေနသူ ျဖစ္တယ္။
ႏွာတံစင္းစင္းနဲ႔
မ်က္ႏွာေပါက္ကလည္း
ေျပာစရာမ႐ွိဘူး။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္လည္း
နာမည္ေက်ာ္ ေမာ္ဒယ္စတိုင္လ္
အျပည့္နဲ႔မို႔
ေက်ာင္းဝင္းထဲ
သူဝင္လာျပီဆိုရင္
ဘာသားေခ်ာေတြက
တစ္ဝုန္းဝုန္းပဲ။
အေဆာင္ေ႐ွ႕မွာဆိုရင္လည္း
အေပါက္ေစာင့္ ႏွစ္ဦးထက္
ပိုထားရတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူက
ျဖစ္သလိုေနတတ္တဲ့
မိန္းကေလးမဟုတ္မွန္း
ကြ်န္မတို႔သိတယ္။
အစာစားရင္လည္း ထမင္းနဲ႔
ေကာ္ဖီလဲြရင္
တစ္ျခားသူဘာမွ
မစားဘူး။
ကိုယ္စရိတ္ကိုယ္႐ွင္း
ဆိုတာမ်ဳိးပဲ
သူက်င့္သံုးတယ္။
တတိယႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ
မျပတ္ဝင္လာတတ္တဲ့
သူ႔ဖုန္းေတြ၊
ပံုစံမတူတဲ့ကား၊
ဒါရိုက္ဘာေတြ
သူေျပာင္းစီးတတ္တာ ျမင္ေနက်
ကြ်န္မတို႔အတြက္
႐ိုးေနခဲ့တယ္။
မတူတဲ့ေယာက္်ားေလးေတြနဲ႔
သူတဲြေပမယ့္ ရည္းစား လံုးဝ
သူမထားခဲ့ဘူး။
ေရြးစရာလူေတြမ်ားလို႔
အခက္ေတြ႔ေနတာလား?
အခ်စ္စစ္ကို
မေတြ႔ခဲ့လို႔လား?
လို႔ တစ္ေန႔မွာ ကြ်န္မ
မေအာင့္ႏိုင္ဘဲ
သူကိုေမးခဲ့တယ္။
"ခံစားမႈဆိုတာ
ၾကာ႐ွည္တဲ့အရာလို႔ ထင္လား?"
သူ႔အေမးကို
ကြ်န္မေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။
"ဒါဆိုရင္
ၾကာ႐ွည္တဲ့အရာေတြက
တည္ျငိမ္ရမွာေပါ့ ဟုတ္လား?"
သူ႔စကားကို
ကြ်န္မ ခ်က္ခ်င္း
ျပန္မေျဖႏိုင္ခဲ့ဘူး။
"ကားေကာင္းေတြကို
ကြ်န္မအမ်ားၾကီး
စီးခဲ့ဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္
ဒါရိုက္ဘာေတြက
ေပါ့ေပါ့တန္တန္ပဲ ကားကို
ဂ႐ုတစိုက္မေမာင္းခဲ့ဘူး။
စီးရတဲ့လူကို
စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေစတယ္။
အစားေကာင္းေတြ
ကြ်န္မအမ်ားၾကီး စားဖူးတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္လူေတြက
သူတို႔အစာကို
ခ်န္ခ်န္ခဲ့တတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္
အစားေကာင္းရဲ႕ အရသာကို
ကြ်န္မ မခံစားခဲ့ရဘူး။
အိမ္ၾကီးအိမ္ေကာင္းေတြကို
ကြ်န္မျမင္ဖူးတယ္။
တကယ္လို႔
လစဥ္ပံုမွန္ဝင္ေငြ
ရွိမယ္ဆိုရင္
ဒီလိုအိမ္ေကာင္းမ်ဳိးနဲ႔
မေဝးဘူးဆိုတာကို
ကြ်န္မနားလည္လိုက္တယ္။
သိပ္ေခ်ာ
သိပ္ခန္႔တဲ့ ေယာက္်ားေလးေတြ
ကြ်န္မအမ်ားၾကီး
ၾကံဳခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္
ေနာင္၁ဝႏွစ္မွာ
သူတို႔
ဒီလိုမေခ်ာႏိုင္ေတာ့သလို
ကြ်န္မလည္း
အခုလိုလွပႏိုင္မွာ
မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္
အျပင္ပန္းၾကည့္ျပီး
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္
ႏွစ္သက္တာမ်ဳိး
ျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မလား?"
ေျပာစရာစကားမ႐ွိေအာင္
ကြ်န္မဆြံအသြားခဲ့တယ္။
"ဒါေၾကာင့္ ပတ္ဝန္းက်င္
အေဆာင္အေယာင္ေတြၾကားမွာ
မေျပာင္းမလဲဘဲ
႐ွိႏိုင္တာေတြက တကယ့္
ရင္ထဲကေနလာတဲ့
ဂ႐ုစိုက္မႈ၊
ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေတြပဲျဖစ္တယ္။
တည္ျမဲတဲ့
ပုခံုးတစ္စံုလိုေပါ့။
ျငိမ္ျငိမ္ေလး
ကိုယ့္ေဘးမွာပဲရွိေနျပီး
ကိုယ္နာက်င္တဲ့အခါ၊
ထိခိုက္ခံစားရတဲ့အခါ
ကိုယ္ေ႐ွ႕မွာ မားမားမတ္မတ္
ရပ္တည္ျပီး
ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ဖက္ကေန
ၾကံ့ခိုင္တဲ့ဖက္ကို
တဲြေခၚေပးတတ္တယ္"
အဲဒီစကားကို ခုထက္ထိ
ကြ်န္မမွတ္မိေနခဲ့တယ္။
ခဲြခြါျပီး ၇ႏွစ္ရဲ႕ ဒီေန႔မွာ
သူ႔ေဘးက
သူနဲ႔လံုးဝ
မလိုက္ဖက္တဲ့၊ မခ်မ္းသာတဲ့၊
လူေတြ ထင္မွတ္မထားတဲ့
အမ်ဳိးသားတစ္ဦးက
သူ႔ဖူးစာ႐ွင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ညစာစားေနတဲ့အခိုက္ သိခ်င္တဲ့
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက
ကြ်န္မရင္ထဲ
စုျပံဳတိုးဝင္လို႔လာတယ္။
ညစာအျပီးမွာ သူ႔အမ်ဳိးသားက
သူ႔လက္ကိုကိုင္ဆဲြျပီး
တဲြေခၚလိုက္တယ္။
ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔
လံုးဝ
တဲြလက္
မျဖဳတ္ခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။
ကြ်န္မရင္ထဲက
ေမးခြန္းေတြကို
သူျမင္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕....
ကြ်န္မနား နား
တိုးတိုးေလးကပ္ျပီး
"ကြ်န္မတို႔ ခ်စ္သူ
စျဖစ္တဲ့ေန႔ကေန အခုခ်ိန္ထိ
သူက
အဲလိုပံုစံပဲ" လို႔
႐ွက္ျပံဳးေလးနဲ႔ ေျပာတယ္။
ဒါကပဲ ကြ်န္မသိခ်င္တဲ့
အေျဖျဖစ္မယ္လို႔
ကြ်န္မထင္တယ္။
မေျပာင္းလဲတဲ့၊
ခိုင္ျမဲတဲ့၊
ဒီလိုဂ႐ုစိုက္
ၾကင္နာျခင္းေတြနဲ႔
ေႏြးေထြးေနတဲ့ လက္တစ္စံုက
သက္ဆံုးထိတိုင္
တဲြလက္မျဖဳတ္တမ္း
တဲြသြားမယ္ဆိုတာကို
ကြ်န္မယံုၾကည္ေနမိတယ္။
တစ္ေယာက္လက္ကို
တစ္ေယာက္တဲြျပီး ထြက္သြားတဲ့
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ရုပ္ပံုကို ၾကည့္ျပီး
အခ်စ္စစ္ဆိုတာ
ဒါပဲျဖစ္ရမယ္လို႔
ကြ်န္မခံစားလုိက္မိတယ္။
Love
ဘာသာျပန္ခံစားသည္။
12 Dec 2008
9 Dec 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)
